"
Acı Deniz’in henüz yayınlandığı günlerde “Yapacak daha önemli bir işim olmadığı için yazıyorum” dediğimde, camiamızın önde gelen ablaları ve ağabeyleri bu cevabın iyi bir cevap olmadığını söylediler. Haklıydılar muhakkak. Ama hayatım boyunca iyi/güzel/şık cevaplardan ziyade doğru cevabı önemsedim. […]
O zamanlar bir gün üniversiteye kabul edileceğimi, sahiden ders vereceğimi zannediyordum. Rüyalarımda kendimi Edebiyat Fakültesi’nin “anfi yedi”sinde görüyordum.
Rüyamın bir gün gerçekleşeceğini düşünerek kendimi yazı üzerinden temize çektim bunca yıl. Yapacak daha önemli bir “iş”im olduğunda yazıyı terk edebilirdim. Hikâyeyi, romanı terk edebilirdim. Yazmasam ölmezdim. Ama konuşmasam ölürdüm.
Zaman içinde öldüm zaten
"
F.K. Barbarosoglu
26 Ocak 2010 Salı
21 Ocak 2010 Perşembe
kar yagdi dun buraya. kaydi dusulsun deyu yaziyorum. gecen sene de yazmisim. o sarajevonun ilk kariymis, bu defa ki biraz karisik. ben buradayken istanbul a, istanbul dayken buraya yagmisti, sarajevo ya ekimin basinda yagmis zaten. simdi hem bana hem buraya yagmis oldu. seviyorum kari. ozluyorum.
gunlerdir disari cikmiyorum. tezle ugrasiyor gibi yapiyorum. cok yavas. cok sıkıcı. bitmeli. bitmiyor.
annem tamamen orguye baglamis, durmadan renk renk bebek kazagi, yelegi oruyor. anlam veremiyorum. babam ayni is, ev, tv ucgeni.
icimde engel olamadigim gitme hevesi, istegi ne derseniz artik, bir turlu gecmek bilmiyor. annem beni hep pc karsisinda dunya haritasini acmis bakiyor yakaliyor, guluyor. madem hevesliyim bari gidebilsem. nasil birseyim ben.
o zaman beni dunya haritasiyla gomun, yalanlariyla gomun. dikkat edin he haritanin merkezinde avrupa, uzaginda uzakdogu, dogusunun ortasina dogru ortadogu felan olsun, avrupa boyle koccaman gorunurken, hindistan yaninda kus kadar kalsin felan.
bir de bu aralar zamanin ne kadar hizli aktigi ya da bizim ne kadar yavas akamadigimiz farkindaligini yasiyor, cok uzuluyorum. gencken yavas akiyor ama sanki yaslandikca hizlaniyor. ya da bize oyle. gec kalmislik mi nedir bu, gec bile kalamamislik belki de. iyisimi biri bana hayat, zaman, olum kavramlarini belletsin artik.
gunlerdir disari cikmiyorum. tezle ugrasiyor gibi yapiyorum. cok yavas. cok sıkıcı. bitmeli. bitmiyor.
annem tamamen orguye baglamis, durmadan renk renk bebek kazagi, yelegi oruyor. anlam veremiyorum. babam ayni is, ev, tv ucgeni.
icimde engel olamadigim gitme hevesi, istegi ne derseniz artik, bir turlu gecmek bilmiyor. annem beni hep pc karsisinda dunya haritasini acmis bakiyor yakaliyor, guluyor. madem hevesliyim bari gidebilsem. nasil birseyim ben.
o zaman beni dunya haritasiyla gomun, yalanlariyla gomun. dikkat edin he haritanin merkezinde avrupa, uzaginda uzakdogu, dogusunun ortasina dogru ortadogu felan olsun, avrupa boyle koccaman gorunurken, hindistan yaninda kus kadar kalsin felan.
bir de bu aralar zamanin ne kadar hizli aktigi ya da bizim ne kadar yavas akamadigimiz farkindaligini yasiyor, cok uzuluyorum. gencken yavas akiyor ama sanki yaslandikca hizlaniyor. ya da bize oyle. gec kalmislik mi nedir bu, gec bile kalamamislik belki de. iyisimi biri bana hayat, zaman, olum kavramlarini belletsin artik.
9 Ocak 2010 Cumartesi
7 Ocak 2010 Perşembe
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)