izledim sonunda

Snijeg / Snow

Sarajevo dayken vizyona girmisti, bosnakca bilmedigim icin gidememistim. Aida Begic filmi. Tr de gosterime girmisti yine ben oralardayken, arkadaslara solemistim, gitmislerdi. sonunda bana da izlemek nasip oldu..

aslinda tek kelime yazasi gelmiyor insanin. ne denir ki..

bosna da bi koy, sehirden uzak cok uzak kalmis. icerisinde sadece 4-5 kadin, 3-4 cocuk, bir de yasli bir dedenin yasadigi koyumsu birsey.. koyun erkekleri savasta oldururulmus. cesetleri bile bulunamamis.

recel yapip koye en yakin otoyol kenarinda satarak, gunun birinde “Bosna’nın yarısını besleme” hayaliyle yasayan yalniz ve guclu bosna kadininin hayata tutunma cabasi..

bosna da yasananlari aklim almiyor. Hic bir yerinden tutamiyorum. Hic alisamiyorum. alismak da istemiyorum. orada yasadikca daha da inanilmaz geliyor gecmiste yasananlar. o kadar uysal, o kadar naifler ki. bu akil almaz katliami gerceklestirenler nasil motive, nasil tahrik olmuslar ki boyle bir milletin soyunu kurutmaya tum hucreleriyle inanmislar.. hayatlarinda ikinci birseye bu kadar inanmislarmi ki bunca seyi yapabilmisler. aklim almiyor.

simdi bir arada yasiyorlar, yuzyillardir oldugu gibi. sehir bagiriyor avazi ciktigi kadar, dort bi tarafini saran sehitlikleriyle, kevgire donmus binalariyla. cok yara aldim diyor, delik desik edildim, cok masum can verdim. ama bosna halki -o topraklarin gercek sahipleri- oyle naif ki hala. her gece kaybettigi kocasina, cocuguna aglayan anne gunduz ustunu orttugu acisiyla sessizce dolasiyor sehrin sokaklarinda, 3 millet, 3 din, onca mezhep arasinda..



ps: birde tr muslumanlarinin durumu var ki o da icler acisi. kardesinden habersiz. bosnada kendilerinden haberdar olan, seven, kalbi onlarla birlikte atan onca insanin varligindan haberdar olsalar havalarindan yanlarina yanasilmaz, o da ayri mevzu.